Τον Τρικαλινό αστυνομικό Θωμά Τζιωρτζιώτη τον έχουμε γνωρίσει τα τελευταία χρόνια μέσα από την φιλανθρωπική του δράση, είτε υλοποιώντας, είτε συμμετέχοντας σε διάφορες παρεμβάσεις.
Ωστόσο, έχει και μια άλλη πλευρά. Αυτή του συγγραφέα!
Πλευρά που «ξεδιπλώθηκε» μέσα στην πανδημία και έλαβε «σάρκα και οστά» υπό τη μορφή της “Αϊσέ”. Το μυθιστόρημα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις “Κάκτος” και μέρος των εσόδων από τις πωλήσεις του βιβλίου θα διατεθεί στην «Κιβωτό του Κόσμου».
Όπως σημειώνει και ο ίδιος η συγγραφή του βιβλίου υπήρξε ένα παιδικό όνειρο που κατάφερε να πραγματοποιηθεί, ενώ τόνισε ότι «όσοι θα διαβάσουν την “Αισέ” θα πάρουν έστω και ένα μάθημα ζωής. Απέναντι σε όλα όσα το βιβλίο παρατηρεί. Μα πάνω απ όλα να καταλάβουν ότι ο έρωτας είναι για να τον ζεις. Γιατί τα όνειρα δε τα πραγματώνουμε όταν εμείς τα αποφασίσουμε, μα όταν η ζωή μας τα φέρνει μπροστά μας. Γιατί αν αφήσουμε τη στιγμή, τότε όταν το αποφασίσουμε μπορεί να είναι αργά».
Αϊσέ. Πως προέκυψε το πρώτο σου βιβλίο; Ποια ήταν η πρώτη σου επαφή με τη γραφή; Υπήρξε κάποια προσωπική αφορμή ή ήταν όνειρο ζωής;
Όταν είμαστε μικροί -όσοι γεννηθήκαμε κάπου στα 80’- είχαμε ένα μάθημα στο σχολείο τα κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας. Έτσι γνωρίσαμε τον Καζαντζάκη, τον Παπαδιαμάντη και άλλους κορυφαίους συγγραφείς. Κάπως έτσι, άρχισα να γράφω μικρές ιστορίες, με αυτή την αθωότητα του παιδικού μυαλού και με μία τόσο γλυκιά έπαρση ότι αυτό που γράφω είναι αντάξιο, ώστε να σταθεί απέναντι σε αυτά τα αριστουργήματα.
Και αυτές οι ιστορίες, που μεταξύ μας, θαρρώ ότι παρά πολλοί από τη γενιά μας είχαν τη γλυκύτατη ψευδαίσθηση ότι θα γίνουν οι επόμενοι Μυριβήλης, Καρυωτάκης. Και τα πονήματα τους γραμμένα σε ένα μπλε τετράδιο, κρυφτήκαν σε ένα παιδικό γραφείο που περίμενε τη μητέρα μας να τα διαβάζει που και που και να καμαρώνει το βλαστάρι της ή εμάς πότε επιτέλους θα καταπιαστούμε με το να ξεκαθαρίσουμε τα παλιά μας πράγματα. Κάποια στιγμή αποφάσισα να κάνω το δεύτερο. Όταν έπεσα πάνω σε αυτό το μπλε τετράδιο συγκινήθηκα, διότι κατάλαβα ότι αυτό ήταν ένα παιδικό όνειρο. Το να γίνω συγγραφέας. Χάρη σε αυτές τις μικρές ιστορίες γράφτηκε η “Αισέ”. Με την αθωότητα της παιδικής ηλικίας παντρεμένη με τις εμπειρίες ενός σαραντάρη μα πάνω απ όλα για την εκπλήρωση αυτού του «κουτού παιδικού ονείρου.
Μίλησε μας, λίγο για την πλοκή του βιβλίου;
Η πλοκή του βιβλίου είναι γεμάτη ανατροπές και αντιφάσεις. Όπως είναι και η ίδια η ζωή. Περιγράφει έναν έρωτα δύσκολο, ίσως ανέφικτο. Στηλιτεύει διάφορες αδυναμίες της κοινωνίας μας έναν τρόπο -θέλω να πιστεύω- που δε προσβάλλει κανέναν. Για εμένα δεν ήταν απλά και μόνο το θέμα να γράψω ένα βιβλίο, μα να προσαρμόσω μέσα σε αυτό πράγματα που με ενοχλούν και επιθυμώ να τα δω, να αλλάζουν. Κάπως, έτσι η ιστορία του Αντρέα και της Αισέ συνταιριάζει με τη προσφυγιά, με τη γυναικεία κακοποίηση, με το συντηρητισμό της κοινωνίας μας και με πόσα άλλα που μας απασχολούν καθημερινά.
Ελπίζω έστω και λίγο οι αναγνώστες που θα μου κάνουν τη τιμή να διαβάσουν την Αισέ να πάρουν έστω και ένα μάθημα ζωής. Απέναντι σε όλα όσα το βιβλίο παρατηρεί. Μα πάνω απ όλα να καταλάβουν ότι ο έρωτας είναι για να τον ζεις. Γιατί τα όνειρα δε τα πραγματώνουμε όταν εμείς τα αποφασίσουμε, μα όταν η ζωή μας τα φέρνει μπροστά μας. Γιατί αν αφήσουμε τη στιγμή, τότε όταν το αποφασίσουμε μπορεί να είναι αργά…
Αντιμετώπισες κάποια δυσκολία στη προσπάθεια έκδοσης του βιβλίου σου;
Θεωρώ πως κάθε επίδοξος συγγραφέας όταν ξεκινάει τις προσπάθειες έκδοσης του έργου του πλέει σε βαθιά νερά. Γιατί κινείσαι σε ένα χώρο που δεν έχεις τη παραμικρή ιδέα που να απευθυνθείς και τι θα συναντήσεις. Εγώ σε αυτό το κομμάτι θεωρώ τον εαυτό μου υπερβολικά τυχερό. Γιατί η πρώτη πόρτα που χτύπησα κατέληξε να είναι ένα υπέροχο σπιτικό που με αγκάλιασαν και πίστεψαν σε εμένα από την πρώτη στιγμή. Και αυτό το σπιτικό λέγεται εκδόσεις Κάκτος. Και εύχομαι κάθε νέος συγγραφέας να έχει τη δική μου τύχη..
Η αλήθεια είναι πως ένας νέος συγγραφέας, ακόμη και αν δεν βρει άμεση στήριξη, αν το έργο του αγαπηθεί μπορεί να γίνει γνωστό μέσα από τα social media, και χώρους όπως το bookstagram. Εσένα σε έχει βοηθήσει;
Έχουν αλλάξει οι καιροί. Και αυτό είναι πολύ όμορφο. Γιατί κάθε άνθρωπος που θέλει να εκδώσει είτε με το έναν τρόπο είτε με τον άλλον θα τα καταφέρει. Και αν κάτι αξίζει ακόμη και αν ξεκινήσει ο οποιοσδήποτε από το μηδέν μέσω του πιο φθηνού αλλά πλέον αποτελεσματικού τρόπου, τα social media, μπορεί να καταφέρει να γίνει πετυχημένο. Και αν μιλήσω για μένα θα πω ότι όντως όλο αυτό βοηθάει. Με το να γίνει ακόμα πιο γνωστό το βιβλίο, με το να προωθήσω με έναν πολύ εύκολο τρόπο το όνειρο μου. Αλλά με μία μικρή παρατήρηση. Πολύ εύκολα σε όλο αυτό το κομμάτι μπορείς να χάσεις τη μπάλα. Ακριβώς λόγω της ευκολίας αυτής μπορείς να γίνεις κουραστικός, να φαίνεται ότι αποζητάς την αναγνώριση και την ανταμοιβή. Και ίσως τότε να έχεις τα αντίθετα αποτελέσματα. Οπότε κατά τη δική μου, ταπεινή άποψη, τα πάντα θέλουν μέτρο..
Υπάρχει κάποιο βιβλίο που θα θέλατε να είχατε γράψει;
Είναι τόσα πολλά αυτά που μου έρχονται στο μυαλό. Αλλά ένα το ξεχωρίζω. Γιατί με αυτό κοιμήθηκα πόσες φορές στο παιδικό μου κρεβάτι. Γιατί με αυτό πόνεσα, έκλαψα, ονειρεύτηκα. Το ένα παιδί μετράει τα άστρα.
Και όχι δεν έχω τη ψευδαίσθηση ότι μπορώ να φτάσω το συγγραφικό μεγαλείο του Λουντέμη αλλά αν καταφέρω να κάνω έστω και έναν άνθρωπο να νιώσει έστω το κάτι διαβάζοντας την “Αισέ”, τότε θα μπορώ να πω ότι κάτι έκανα και εγώ.
Ετοιμάζεις κάτι νέο συγγραφικά;
Θεωρώ πως κάθε άνθρωπος που έχει γράψει έστω και κάτι μια φορά ποτέ δε σταματά να σκέφτεται, να πλάθει ιστορίες. Και αν η πρώτη μου προσπάθεια πετύχει έστω και λίγο τότε να είστε σίγουροι ότι σύντομα θα υπάρξει και η δεύτερη προσπάθεια. Δυστυχώς δε θα ξεμπερδέψετε εύκολα με εμένα.
Σας ευχαριστώ για την πολύ όμορφη συζήτηση μας.
Το βιβλίο
Η ανέμελη εργένικη ζωή του αστυνόμου Ανδρέα Φιλίππου αλλάζει ξαφνικά, όταν χτυπά την πόρτα του για να ζητήσει τη βοήθειά του μια Σύρια προσφυγοπούλα που κακοποιείται από τον άντρα της. Το μελαγχολικό βλέμμα της κοπέλας, η εύθραυστη ομορφιά της και η αξιοπρεπής συμπεριφορά της στοιχειώνουν τον Ανδρέα και του προκαλούν πρωτόγνωρα συναισθήματα. Ξαφνικά, τα πάντα φαίνεται να παίρνουν διαφορετικές διαστάσεις. Οι «μπαρότσαρκες» με τους φίλους χάνουν την αίγλη τους, οι γυναίκες γύρω του δεν καταφέρνουν να αγγίξουν την καρδιά του, οι αξίες της ζωής αποκτούν το πραγματικό τους νόημα. Στα όνειρα του Ανδρέα υπάρχει τώρα πια μία μόνο πρωταγωνίστρια και το ανεκπλήρωτο φαντάζει εφικτό.
Ωστόσο, υπάρχει κάτι που ο Ανδρέας δεν πρόλαβε να μάθει εγκαίρως: πως το όνειρο πρέπει να το ζεις τη στιγμή που το βιώνεις. Αν το κυνηγήσεις μετά, μπορεί να έχει χαθεί για πάντα…
