Πριν λίγα χρόνια ένα τέτοιο ερώτημα θα φάνταζε εξωφρενικό. Ίσως και προβοκατόρικο.
Με τον σημερινό Δήμαρχο όμως όλα είναι πιθανά. Όλα -όσα έχουν σχέση με την ιστορία και την μήμη των Τρικαλινών.
Ο Παπαστεργίου, «ερωτευμένος με τις μηχανές και τη νέα τεχνολογία» (δήλωση δική του), πολλάκις μέχρι σήμερα απέδειξε περίτρανα ότι δεν κατέχει και δεν χαμπαριάζει από ιστορία, ιστορικά μνημεία, παραδόσεις, ήθη, έθιμα, μνήμη και ανθρωπιστικές επιστήμες. Του είναι πράγματα αδιάφορα -ή και ασήμαντα- μπροστά στις “νέες τεχνολογίες” και την εντυπωσιοθηρία.
Τα παραδείγματα αφθονούν.
- Έσβησε παντελώς την ιστορική μνήμη των παλαιών φυλακών της πόλης (σήμερα «Μουσείο Τσιτσάνη»). Δεν υπάρχει αναρτημένη ούτε μία επιγραφή για να μας θυμίζει τους εκατοντάδες (ίσως και χιλιάδες) πολιτικούς κρατούμενους -αγωνιστές κατά του αστυνομικού κράτους, της δικτατορίας, της Χούντας και των φασιστών κατακτητών της χώρας μας, που πέρασαν μήνες και χρόνια στα κελιά τους. Μας τα θύμισε δημόσια με τα γραπτά του τόσο ενδελεχώς ο ερασιτέχνης -αλλά εγκυρότατος- ιστοριοδίφης μας Μίμης Οικονόμου, ο οποίος ουδόλως εισακούστηκε από τον “τεχνοκράτη”δήμαρχό μας.
- Για τη διαφήμιση της οικογένειας των Σαρανταίων και τα 30 χιλιάδες «ψωροευρώ» που διέθεσαν (ανακοινώθηκε δημόσια), “άλλαξε τα φώτα” στην κεντρική γέφυρα της πόλης μας, που στην εντοιχισμένη διαφημίζουσα την Οικογένεια επιγραφή δεν αναφερόταν ούτε καν η χρονολογία και το όνομα του σπουδαίου Γάλλου μηχανικού που την κατασκεύασε τον 19ο αιώνα. Μόνο, όταν η “ατιμία” πήρε δημοσιότητα και οργισμένοι νέοι της πόλης μας (δύο μάλιστα φορές!) μπουγέλωσαν και παραμόρφωσαν την ανίερη και ανιστόρητη πινακίδα, αναγκάστηκε ο δήμαρχος να “ανακρούσει πρύμνα” και να αναρτήσει, στα πλάγια της Γέφυρας, τη σημερινή πινακίδα, με όλο το ιστορικό της.
- Ενώ διανύει τον 8ο χρόνο της δημαρχιακής του θητείας, συνεχίζει να αρνείται να αφαιρέσει το όνομα του Χρίστου Καβράκου από δρόμο της πόλης μας (“ΟΔΟΣ ΚΑΒΡΑΚΟΥ”), όντας η μοναδική πόλη στην Ελλάδα που τιμά τον φρούραρχο που τον Απρίλη του 1941 παρέδωσε την Αθήνα στον Χίτλερ, ενώ το 1925 δολοφόνησε αρκετούς Τρικαλινούς διαδηλωτές (εργάτες,αγρότες, επαγγελματίες).
- Τελευταίο (χρονολογικά, όχι στη σημασία) ανουσιούργημα Παπαστεργίου είναι το γκέμισμα της βρύσης στην Ασκληπιού, με το ταυτόχρονο ξερίζωμα της “Παλαιστινιακής ελιάς” και “του Χαρατσόδεντρου” (2011,2012,2013) και συνάμα “Δένδρου Συνάντησης με τους Πρόσφυγες” την Πρωτοχρονιά του 2017, για να τοποθετήσει αυθαίρετα και αταίριαστα ένα έργο -δώρο, όπως λέει- του σπουδαίου γλύπτη και αρχιτέκτονα Ζογγολόπουλου. Ο ευρύτατος αντίλογος και η εξελισσόμενη δημιουργία κοινωνικού κινήματος για επαναφορά στην “προτέρα κατάσταση” με το μνημειώδες τοπόσημο, δεν φαίνεται, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, να συνετίζει τον πολυπράγμονα Δήμαρχό μας.
Μετά τα παραπάνω παραδείγματα, με τα οποία ο Παπαστεργίου “ρήμαξε” την ιστορία του τόπου, μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι; Το θεωρείτε βέβαιο ότι δεν πρόκειται να πειραχθεί το μνημείο των 5 Επονιτών, το άγαλμα του Στέφανου Σαράφη, του Καραϊσκάκη κ.λπ.;
Ποιος ξεχνά ότι το 2015 ο Παπαστεργίου έδωσε γραμμή στο Δημοτικό Συμβούλιο να μην τιμηθεί ποτέ και πουθενά στην πόλη μας ο Πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ, λαϊκός και εθνικός ήρωας, Άρης Βελουχιώτης;
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Άθελα έρχεται στο μυαλό μας η σύγκριση του Παπαστεργίου με τον προκάτοχό του και πολιτικό ομοϊδεάτη του Μιχάλη Ταμήλο, ο οποίος επιχείρησε και αυτός ουκ ολίγες “πατάτες” , αλλά μετά τις λαϊκές αντιδράσεις έκανε, προς τιμήν του, πίσω.
Θυμίζουμε:
α)Το 2003 ήταν έτοιμος να δεχθεί ως “δώρο” από ζωολογικό κήπο της Μεγάλης Βρετανίας δυο μεγάλες μπάλες για να παίζουν τα τιγράκια στον δικό μας ζωολογικό κήπο, την ίδια στιγμή που Αμερικανοί και Άγγλοι βομβάρδιζαν ανηλεώς τη Βαγδάτη (μαζί και τον ζωολογικό της κήπο!).
β) Το 2004 ο κύριος Ταμήλος ήταν έτοιμος, και σφόδρα περιχαρής στο παρκάκι δίπλα στις παλιές φυλακές να τοποθετήσει ένα F4 και ένα F5!! “δώρα” και τα δυο απ΄την Πτέρυγα Μάχης της Νέας Αγχιάλου.
γ) Και στις δυο παραπάνω περιπτώσεις, μπροστά στις αντιδράσεις των Τρικαλινών, ο κύριος Ταμήλος είπε εν τέλει “ΟΧΙ”, ενώ το 2010 επέδειξε την τόλμη (βάζοντας πάγο σε ομάδα ακραίων αντιδραστικών της παράταξής του) και συντάχθηκε με την αναγνώρισή της, λησμονημένης για 85 χρόνια, Αγροτικής Λαϊκής Εξέγερσης στα Τρίκαλα της 2ας Φλεβάρη 1925, που έκτοτε τιμάται από τον Δήμο Τρικκαίων κάθε 1η Κυριακή του Φλεβάρη ως “τοπική εορτή”.
