Της Μαρίας Μανούρα
Περισσότερο από κάθε άλλη εποχή είναι χρήσιμη η προσέγγιση της έννοιας της φιλανθρωπίας και της αλληλεγγύης. Οι γιορτινές ημέρες των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς δημιούργησαν μια συνθήκη κατά την οποία οι άνθρωποι μοιράζονται πολύτιμό χρόνο και δώρα μεταξύ τους. Είναι μέρος μιας εθιμοτυπικής διαδικασίας που συχνά υποκινείται από άδολα συναισθήματα.
Ωστόσο, ποιο είναι το κίνητρο και η αξία της προσφοράς δωρεών, χρημάτων σε άπορους στο δρόμο ή των μεγάλων φιλανθρωπικών δράσεων; Η περίπτωση της φιλανθρωπίας, από μέρους ατόμων ή εταιριών οικονομικά ισχυρών, είναι πασπαλισμένη με τη λάμψη της χρυσόσκονης , αλλά κάτω από τη λάμψη δεν παύει να υπάρχει η σκόνη. Μια σκόνη που καλύπτει την υποκρισία.
Με τη φιλανθρωπία δεν λύνεται κανένα πρόβλημα που καθορίζει ζητήματα επιβίωσης. Η υποκρισία έγκειται στο γεγονός ότι κερδισμένοι βγαίνουν οι κάθε φύσεως φιλάνθρωποι οι οποίοι κάνουν «ελεημοσύνη» αφορολόγητα, με αποτέλεσμα το κράτος να χάνει χρήματα που είναι αναγκαία για τις παροχές προς τους πολίτες (υγεία, εκπαίδευση, εργασία). Η φιλανθρωπική συνδρομή δεν συμβάλλει στην καταπολέμηση της φτώχειας και των στερήσεων. Αντιθέτως, νομιμοποιεί τα φαινόμενα αυτά.
Η αλληλεγγύη είναι ένας από τους δρόμους που θα οδηγήσουν προς τη δημιουργία μιας κοινωνίας ίσων ευκαιριών. Με την παροχή θέσεων εργασίας και εργαζόμενους που θα εργάζονται χωρίς να καταπατούνται τα εργατικά τους δικαιώματα. Η καταπάτησή τους χτίζει το έδαφος για νέες μορφές εκμετάλλευσης, που δημιουργούν το πλεόνασμα για φιλανθρωπικές δραστηριότητες και όχι μόνο.
Οι άνθρωποι που έχουν συνειδητοποιήσει ποια είναι η αξία τους στη ζωή, προτάσσουν την αλληλεγγύη, μέσω της οποίας προτείνονται λύσεις και προωθούνται δράσεις με στόχο την οικονομική αποκατάσταση των ευάλωτων ομάδων. Η διαφορά με την φιλανθρωπία συνίσταται στο ότι αυτή είναι παθητική, ενώ η αλληλεγγύη ενεργητική.
Η φετινή εορταστική περίοδος τοποθετείται σε μια συγκυρία οικονομικών και κοινωνικών ανακατατάξεων που πυροδοτήθηκαν από την επέλαση της πανδημίας (Covid 19). Είναι επιτακτική, λοιπόν, η ανάγκη για σχέσεις βασισμένες στη συλλογικότητα και την αλληλεγγύη σε ζητήματα που αφορούν την εργασία, την υγεία και την παιδεία – τους βασικούς πυλώνες της προόδου και της εξέλιξης του ανθρώπινου γένους.
